Wykonywanie połączeń przewodowych 

Istnieje szeroki zakres prac związanych z jednośladami, które wymagają wykonania lub odnowienia połączeń kablowych. Na przykład, jeśli mocujesz wysoką kierownicę do motocykla, zakładasz dodatkowe reflektory lub musisz przerobić wiązkę przewodów w klasycznym modelu. Zwykłe skręcenie przewodów i owinięcie ich taśmą może początkowo zadziałać, ale nie na długo. Każdy, kto kiedykolwiek musiał szukać zwarcia na ciemnej wiejskiej drodze, być może w ulewnym deszczu, doceni w przyszłości bardziej trwałe połączenia kablowe.

Zasadniczo istnieją dwa sposoby profesjonalnego łączenia kabli:

1. Połączenia wtykowe
2. Połączenia lutowane

Przed przystąpieniem do łączenia przewody muszą zostać odpowiednio przygotowane. W tym celu trzeba usunąć izolację z przewodu licowego (wiązki drutów w przewodzie). Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby spróbować zrobić to scyzorykiem, ale grozi to uszkodzeniem samego przewodu licowego.

Bezpieczniejsza, szybsza i bardziej profesjonalna jest praca ze szczypcami do ściągania izolacji, a dokładnie usunięta izolacja ułatwia łączenie niezależnie od tego, która z poniższych metod znajdzie zastosowanie.

Takie wtyki wyglądają na motocyklowej wiązce przewodów bardziej profesjonalnie od kolorowych samochodowych końcówek kablowych, a dzięki tulejkom z tworzywa sztucznego zapewniają dobrą ochronę przed wilgocią: wtyki japońskie są doskonałym rozwiązaniem zawsze wtedy, gdy na motocyklu trzeba umieścić element z użyciem małej liczby przewodów przyłączeniowych. Istotną rzeczą jest solidne zaciskanie wtyków. W tym celu najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie patentowych szczypiec do zaciskania z odpowiednimi szczękami zaciskowymi, do których można włożyć końcówki kablowe tych wtyków, a następnie mocno i dokładnie zacisnąć je za jednym zamachem na przewodzie.

W razie montażu elementu z wieloma wyjściami przewodów lub usuwania skorodowanych albo uszkodzonych wtyków ze starej wiązki przewodów warto sięgnąć po multikonektory. W celu wysunięcia metalowych końcówek konektorowych z obudowy z tworzywa sztucznego na starym wtyku trzeba wcisnąć od dołu do środka mały łącznik za pomocą bardzo wąskiego wkrętaka, jednocześnie ciągnąc za wtyk. Do zaciskania końcówek kablowych stosuje się – podobnie jak w przypadku wtyków japońskich – patentowe szczypce do zaciskania z odpowiednimi szczękami.

Jeżeli wtyk ma zostać uszczelniony przed wilgocią, to po montażu na gotowo trzeba nasmarować go na wejściu przewodu środkiem uszczelniającym w płynie lub też od razu sięgnąć po wodoszczelne złącza uszczelniające, np. firmy Baas.

Jeśli przewód przyłączeniowy jest bardzo cienki, zwykle nie można połączyć go dostatecznie mocno, a on sam wysuwa się łatwo z wtyku. W takiej sytuacji owijasz pozbawiony izolacji przewód licowy wokół izolowanego przewodu, zwiększając tym samym jego przekrój. I teraz możesz już mocno zacisnąć wtyk na przewodzie.

Jeśli przewody muszą zostać przedłużone lub skrócone, a akurat w danym miejscu złączki kablowe nie wyglądają dobrze, wskazane jest zlutowanie przewodów za pomocą lutownicy. Miejsce lutowania jest izolowane wężem termokurczliwym. Zlutowany przewód można włożyć do płaszcza przewodu.

Wykonywanie połączenia lutowanego wymaga zawsze czystych i odtłuszczonych punktów styku. Do lutowania jest zawsze potrzebny przewód z pozbawionym korozji rdzeniem – lutowanie zaśniedziałego i starego przewodu nie jest już możliwe, zresztą taki przewód i tak wymaga wymiany, gdyż ma zbyt wysoką rezystancję.

1. Podczas gdy lutownica się nagrzewa, przewody są przygotowywane do lutowania, inaczej mówiąc skracane, ostrożnie pozbawiane kilku milimetrów izolacji z użyciem szczypiec do ściągania izolacji, a przed przystąpieniem do łączenia na jeden z przewodów jest nasuwany kawałek węża termokurczliwego.  
2. Jeśli lutownica jest już dostatecznie rozgrzana, pozbawione izolacji przewody licowe końcówek każdego przewodu są cynowane: w tym celu pod trzyma się pod nimi lutownicę, a od góry roztapia się trochę cyny.  

Jeśli rdzeń przewodu jest czysty, cyna jest dobrze „wchłaniana” w puste przestrzenie między drutami. Jeśli cyna skapuje w postaci kropel, drut nie ma dostatecznej czystości do lutowania. W celu cynowania najlepiej jest zamocować przewód w imadle. Jeśli imadło jest niedostępne, warto skorzystać z pomocy drugiej osoby.

Po krótkiej chwili miejsce lutowania ostygnie i będzie można nasunąć wąż termokurczliwy. Teraz wąż jest z niewielkiej odległości ogrzewany zapalniczką i obkurczany. Oczywiście do obkurczania zamiast zapalniczki można również zastosować opalarkę, o ile taka jest dostępna.

Przezroczyste, wypełnione w środku lutem złączki kablowe to doskonałe rozwiązanie, gdy dwa przewody muszą zostać połączone ze sobą na stałe, albowiem złączki te są wodoszczelne, wąskie i wyglądają lepiej od kolorowych złączek zaciskanych z wyposażenia samochodowego.

Ponadto złączki te są łatwe w montażu: pozbawione izolacji na kilku ostatnich milimetrach końcówki przewodów wsuwane są do środka do pasującej do przekroju przewodu złączki, a znajdujący się wewnątrz lut jest ostrożnie podgrzewany opalarką lub zapalniczką do chwili utworzenia połączenia lutowanego.

W razie konieczności można to również zrobić na poboczu drogi bez dostępu do zasilania elektrycznego, szczypiec czy też lutownicy. Dlatego kilku złączek lutowanych, zapalniczki oraz kawałka przewodu zapasowego nie może zabraknąć w żadnym podróżnym zestawie narzędzi motocykla turystycznego.